Een organist in Parijs

Een organist in Parijs, dat is als een voetballer in Camp Nou, een tennisser op Wimbledon, een operazanger in La Scala, ... Parijs is het Mekka der organisten. Het is de bakermat van de West-Europese orgelcultuur en op mondiaal vlak veruit de belangrijkste plek met de meest beroemde orgels. Elke kans om op een orgel in Parijs te spelen wordt door een organist met beide handen en voeten aangepakt. 

Het orgel in Saint-Séverin is een 18e-eeuws instrument dat in de loop van de 19e en 20e eeuw meermaals flink onder handen genomen werd. Het telt 4 klavieren en een voetklavier en functioneert volledig mechanisch : geen elektronische  speel-

hulpen, programmeerbare registraties of meer van dat fraais dat het leven van een hedendaagse organist minder complex maakt. Dat vraagt enige gewenning en dus leek het mij logisch dat ik de verantwoordelijke ter plaatse tijdig vooraf contacteerde met de vraag om de dag van het concert eerst een paar uren het orgel te kunnen uitproberen. Pas de problème, ik was zeer welkom! 

Op afgesproken dag en uur stond ik in de kerk en kwam ik in de sacristie een meneer tegen die 1. nergens van op de hoogte was en 2. mij zag als de zoveelste toerist die dacht dat ie zich wel even toegang kon verschaffen tot "zijn" orgel. Na 20 seconden stond ik onverrichter zaken weer buiten, want ruzie maken in het Frans is nu niet mijn sterke punt, alhoewel ik uit mijn studententijd in Namen wel enkele interessante formules heb onthouden. 

Dan maar even de plaatselijke horeca gaan bezoeken, dacht ik. Om de hoek bleek Ann Marinus met Robert en nog een paar andere Chorale-zangers hetzelfde idee genegen. Uurtje later toch maar weer eens in de kerk gaan kijken. Ditmaal met Ann en een stapel emails ter bevestiging erbij. De muzikale verantwoordelijke kwam meteen met excuses dat hij zich van uur vergist had - l'erreur c'est humain - en na het bovenhalen van een indrukwekkende sleutelbos werd de deur naar het orgel eindelijk geopend! 

Een typische wenteltrap leidde naar een smalle gaanderij naast het grote westvenster waar een reeks blaasbalgen stonden van enorme omvang, genoeg om een vijftal antwerpse orgels tegelijkertijd van de nodige wind te voorzien. Nog een steil trapje verder kwam ik aan de klavieren. Ontzagwekkend - en typisch Parijs: naast de speeltafel lagen foto's van beroemde organisten tijdens hun passage in Saint-Séverin. 

Het orgel bleek wel wat klankgeheimen te verbergen, dus nu begon het werk om uit te zoeken met welke registraties en klavieren ik het Chorale-concert het best kon begeleiden. Tijdens de raccord kwam de geruststelling: de koorklank kwam zeer direct tot bij mij, wat mijn werk als begeleider aangenaam maakte. Paul kon ik zien in een minuscuul spiegeltje als ik mijn nekwervels in een onnatuurlijke bocht wrong, maar inmiddels ben ik op een leeftijd dat mijn lijf mij tijdig waarschuwt bij acties waarbij ik vergeet dat ik geen 23 meer ben. 

Het orgel van Saint-Séverin was zeker geen perfecte match met het repertoire dat er te begeleiden viel: de meeste registers hadden eerder een solo-karakter waardoor ze vooral voor het typische 18e-eeuwse repertoire geschikt waren. De klasse en kwaliteit van de basisregisters die ik wel kon gebruiken was gelukkig voldoende om zowel koor als publiek een aangename muzikale ervaring te geven. 

Orgels: altijd garantie voor spanning en avontuur want soms is - letterlijk en figuurlijk - de weg ernaartoe lastiger dan het spelen zelf! Maar hey, ik heb in Parijs gespeeld! Dat is weer iets om af te vinken. Bedankt en proficiat, Chorale!