Ik kon een concertverslag schrijven (ja, ik kan dat 😊) maar ik kon ook enkele ingrediënten van een zeer geslaagd concert in de verf zetten en tijdterwijl naar De Slimste Koormens zoeken. Voor die tweede benadering heb ik gekozen. Moge het u wel bekomen!
Een sobere en krachtige regie
De regie werd dit keer op- (of af-)geleverd door Tom De Beckker, het Licht werd zoals gewoonlijk verzorgd door Els Van der Straeten. Het werd een vrij sober concept, met een aantal sterke beelden, zonder al te veel (politiek getinte) meerlagigheid. Op het koorweekend kregen wij een preview die we mochten becommentariëren. En dat deden we! Een bijzonder sprekend moment was toen heel het koor de rug draaide naar de alto bij “He was despised”.
Hoeveel versies van de regie werden er uitgewerkt? o Één enkele, het was van de eerste keer prijs. o Vijf, zeker weten. o Zoiets blijft beter geheim |
Een schare gelegenheidsengelen
Dat het koor opgesplitst wordt in boven- en benedenkoren, in kleinere stem-groepen tot en met kwartetten en duo’s zijn we intussen wel gewend. Met zo’n 120 zangers kan men zich al wat Spielerei in de opstelling permitteren. Een heel mooie vondst was het Engelenkoor. Met 2x12 uitverkorenen waren ze, sommigen waren kandidaat, anderen eerder Chinese vrijwilliger. Daardoor was het koor in zekere zin geamputeerd tijdens het eerste deel van Messiah maar ook dat overleefden we. Het angelieke “Glory to God” van op het eerste balkon klonk trouwens fantastisch.
Hoe raakten deze Engelen beneden op het podium? o Ze zweefden over het podium tot achteraan in de zaal en legden daar één voor één hun vleugels af. o Ze namen de trap, zoals normale mensen. o Ze werden door de technici naar beneden getakeld. |
An (almost) perfect pronunciation
“All we, like sheep” toonde ons de kracht van de komma. Dankzij de strenge maar empathische tutor Marc (T18) maakten wij ons de Engelse uitspraak eigen alsof we zelf in de 18de eeuw leefden. Daartoe waren experten in binnen- en buitenland geconsulteerd. In korte tijd verwierf Marc L. binnen het koor een zodanig mythische status dat zelfs de dirigent herhaaldelijk om uitspraakadvies vroeg (herinner u de heroïsche discussie over de uitspraak van -ed). Meerdere koorleden studeerden het fonetische schrift in om toch maar geen fouten te maken. Helaas waren er tot op de generale repetitie nog koorzangers die LoRRRd zongen. (Gelukkig schijnt Hij/He een vergevingsgezinde figuur.) Het resultaat van al dat schaven en vijlen aan de uitspraak was wel dat het koor ook op dat niveau hoog presteerde.
Over de correcte uitspraak van “Surely” was het meeste discussie. Wat is het uiteindelijk (gemiddeld) geworden? o Sjoerelie o Sjoewelie o Sjoemellie |
Een enthousiast en dankbaar publiek
Nog voor onze dirigent de armen had laten zakken barstte er een luid applaus los, de zaal veerde recht en er werd gefloten en gejoeld zoals op een voetbalmatch in een uitverkocht stadion. Spijtig dat we Hallelujah niet als bisnummer mochten brengen! En spijtig ook dat wij alweer niet zelf mochten applaudisseren! En nog spijtiger dat er tickets verkocht werden voor de voorste twee rijen, die evenwel bij vergissing weggenomen waren voor een te groot podium! En hoe spijtig dat dit pas om enkele minuten voor 15 u. ontdekt werd!
Welke ‘special guests’ zaten er zoal in het publiek? o De alt Ria Bollen o Bisschop Bonny o De ouders van Leander Van Gijsegem o Een talent scout van Opera Ballet Vlaanderen o Alle hiervoor opgenoemden |
Vocale topkwaliteit, stilaan het handelsmerk van deCHORALE
Waar is de stemcoach als je haar nodig hebt? Op de repetitie! Op de raccord! Met engelengeduld werden wij door Kristien vocaal voorbereid op de martellato’s waar Händel zo kwistig mee was. Heupwiegend gooiden wij ons in de loopjes, waarvan de noten zich per 8 beter lieten zingen dan per 4. De sopranen werden door professionele zangers in het publiek geprezen om hun mooie klank. Niet wat je in amateurkoren pleegt te horen, werd er gezegd. En voeden dat we deden!
Met welk specifiek fragment oefenden wij de loopjes in? o Doemdoedoem o Shall purify o Con amore |
Een uitdagende partituur
De partituur van Messiah was… euh… behoorlijk pittig. Helemaal niet zo ‘easy’ als ‘his yoke’. Het studietempo lag hoog. Hier en daar werden gezamenlijke oefen-stonden georganiseerd. Het koorweekend was hard maar aangenaam labeur. De tenoren kregen een aanzienlijk aantal (grote en kleine) septiemsprongen te verduren. Jammer genoeg is Händel er zelf niet meer om dit te verklaren. Sommigen gebruikten de beperkte partituur, anderen torsten dan weer het volledige werk, om alles goed te kunnen volgen. En ja, deCHORALE is super-gedisciplineerd, met eindmedeklinkers, met RRRR’s, met staan en zitten. Allemaal zoveel meer dan noten zingen…
Ergens tijdens het eerste deel schoof een partituur uit de witgekafte concertmap en viel met een doffe boenk voor de voeten van de betrokken koorzanger. Was dit… o een sopraan? o een alt? o een bas? |
Vier… nee, vijf solisten
Messiah bevat heerlijke aria’s, stuk voor stuk oorwurmen. Het was een stevige cast, met Jan Wouters en Charles Dekeyser als gekende waarden bij deCHORALE en Leander van Gijsegem en Laurie Janssens als nieuwelingen. Van de regisseur moesten ze blootvoets zingen, in een bescheiden plunje zonder enige solistenglitter. Helaas was de bas ziek op de ochtend van het concert. Na 17 telefoontjes werd een schitterende vervanger gevonden: Kris Belligh. De soli mochten in ‘onze’ Messiah delen van de koorpartij zingen, leuk voor hen. Dat daarbij o.a. een ultieme inzet gemist werd, bedekten we met de mantel der liefde. Het koor compenseerde dit ruimschoots met perfecte inzetten 😊.
Van liefde gesproken: wie van de solisten vormt een koppel? o Laurie en Charles o Leander en Laurie o Laurie en Kris |
Ann D'Haese